Teksty są pokazywane pod kątem ich interdyscyplinarnego charakteru nawiązując w szczególności do niemieckiego malarstwa wczesnoromantycznego. Dr Wakuła jest autorką wielu tekstów naukowych i związana zawodowo z działalnością w zakresie komunikacji i relacji medialnych.

Korespondencja sztuk – literatura i sztuki plastyczne

Autor/ka: Katarzyna Wakuła
Data utworzenia: 18 maja, 2019

Krótka historia pewnego żartu, Hanemann i Esther – to książki znane wszystkim wielbicielom twórczości Stefana Chwina, jednego z najpoczytniejszych współczesnych prozaików. Analizowane dotychczas głównie z perspektywy społeczno-politycznej, skoncentrowanej m.in. wokół losów mieszkańców powojennego Gdańska, za sprawą najnowszej publikacji wydanej nakładem Wydawnictwa ELIPSA przy wsparciu finansowym Uniwersytetu Warszawskiego teksty te nabierają nowych znaczeń, ujawniających ich interdyscyplinarny charakter.

Korespondencja sztuk – literatura i sztuki plastyczne. Na przykładach tekstów Stefana Chwina Katarzyny Wakuły stanowi omówienie zagadnienia obrazowości tekstu i problematyki relacji słowno-obrazowych w nawiązaniu do książek gdańskiego pisarza, przy użyciu najnowszych metod badawczych służących do opisu tekstów interdyscyplinarnych.

Trzy utwory prozatorskie: eseistyczna Krótka historia pewnego żartu (1991), ujęta w formę elipsy Esther (1999) i najgłośniejsza powieść Chwina – Hanemann (1995) wyodrębnione zostały z twórczości Stefana Chwina na podstawie wspólnych elementów, takich jak: czas akcji (przełom XIX i XX wieku, do lat 50. XX wieku), styl literacki (wyrażający się m.in. w rozczłonkowanym, skupionym na detalu języku wypowiedzi artystycznej), wyobraźniowość melancholijna, duchowość romantyczna, wielo- i interkulturowość, historia powojennego Gdańska i losów jego mieszkańców, obecność wątków afikcjonalnych. Ramę kontekstualizującą dla rozważań nad korespondencją sztuk w ww. tekstach Chwina tworzą nawiązania intertekstualne i metatekstowe, w szczególności do wczesnoromantycznego malarstwa niemieckiego.

Fragmenty książki:

Losy jednostki, podobnie jak wielka Historia, istnieją w obszarze aporetyczności i nierozstrzygalności. Życie i śmierć wzajemnie się ze sobą przeplatają, nic nie jest do końca pewne ani przewidywalne. Doświadczenie rozpadu i braku całości stają się wyznacznikami melancholii, wypełniającej zarówno przestrzeń duchową bohaterów Chwina, jak i świat przedstawiony. Obszar przeżycia estetycznego przenika do rzeczywistości historycznej i determinuje sposób odbierania i oceniania faktów dziejowych. Historia nie ma zatem u Chwina charakteru normatywnego czy teleologicznego, ale stanowi przede wszystkim sferę indywidualnego doświadczenia. (s. 137)

Dzieła plastyczne, przetransponowane w obręb utworów literackich za pomocą ekwiwalentów językowych, tworzą polisemiotyczne konstrukcje i decentralizują perspektywę wizualną skłaniając odbiorcę do wniknięcia w głąb własnego „ja”, spojrzenia do wewnątrz, „romantycznego” zamyślenia. Prawda obrazu staje się zarazem prawdą tekstu, który dzięki swoim cechom estetyczno-poznawczym uwolniony zostaje od manipulacji i przekształceń, spotykanych w świecie afikcjonalnym. (s. 189)

Korespondencja sztuk – literatura i sztuki plastyczne. Na przykładach tekstów Stefana Chwina, Wydawnictwo ELIPSA, Warszawa 2016, 206 stron.

Do nabycia tutaj.

How useful was this post?

Oceń!

Średnia ocena: / 5. Głosów:

Brak ocen. Oceń jako pierwszy!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *